Angèle van den Thillart

Angèle van den Thillart laat een serie schilderijen zien, geïnspireerd door de oude meesters uit de Cinque Cento. Kunstenaars als Michelangelo en Leonardo da Vinci hebben haar bewogen tot het schilderen van meer dan levensgrote portretten. Emotie, verweerdheid . . . vergankelijkheid, worden hierin tot uitdrukking gebracht.

Gerrit Bosch, conservator van de kunstcollectie van de provincie Noord-Holland, schreef hierover: "In haar portretten laat ze zien hoe broos de mens is, maar ook hoeveel kracht ie uitstraalt. De verweerdheid is niet gericht op de menselijke huid, maar wel op het werk zelf. De uiterlijke gelijkenis is niet van belang, wel de onderhuidse gevoelens. Haar werk verdraagt geen vluchtige blik: we zullen de tijd moeten nemen om wat weg geschilderd is te kunnen voelen door de lagen heen . . ."

Angèle raakt de essentie door het vertrekpunt te kiezen in het verval en de vertraging van de herinnering. Het verbazingwekkende effect van dat ene stukje fresco, een oog dat je tussen de vervagende verflagen aan blijft kijken. Proust schreef hierover "De tijd die met het leven verloren gaat wordt in de kunst en alleen door de kunst teruggewonnen".